Wij leven in een individualistische samenleving. Grappig, dat een samenleving bestaat uit mensen die alleen leven. De meeste mensen, waaronder ikzelf, zijn erop ingesteld om dingen te ontvangen. Voor elke prestatie die we leveren, verwachten we iets terug. We geven wel, maar alleen als we er iets voor terug krijgen wat we zelf nodig hebben. Of wanneer we in de (nabije) toekomst een wederdienst kunnen terugvragen. Dat komt omdat we niet beseffen hoe fijn het voelt om daadwerkelijk iets te geven. Ik wil vandaag twee lessen met je delen die ik onlangs zelf heb geleerd.
Rolstoelen duwen op het strand
Vorige week bracht ik een dag door op het strand. Nu denk je vast aan lekker languit op een handdoek bruin bakken met een goed boek erbij. Dat klinkt heerlijk. Maar ik mocht aan iets veel leukers deelnemen. Ik was vrijwilliger bij een stranddag van het Ouderenfonds. Die organiseert de hele zomer op verschillende plekken aan de kust stranddagjes. Ouderen genieten tegen een kleine vergoeding van een heerlijk dagje aan zee.
Voor ik het weet, voer ik een gesprek in gebrekkig Spaans met een oudere, demente dame die vijftig jaar in Sevilla heeft gewoond. Dat ik na twee zinnen niets meer versta van wat ze zegt, deert haar niet. Ik geef haar iets wat haar herinnert aan haar jonge jaren.
Kort daarna duw ik een tot voor kort sportieve vrouw over het strand in een heuse strandrolstoel met enorme banden. Ze geniet van de zeewind in haar gezicht en kijkt verrukt naar het opkomende water. Even later staan we (beiden met onze schoenen uit) in de golven. De enorme banden fungeren als kleine zwembandjes waar de rolstoel op blijft drijven. Eenmaal terug in het strandpaviljoen straalt de vrouw van geluk. Ze is al dertig jaar niet meer aan zee geweest.
Een onverwachte beloning
Aan het eind van deze gezellige dag zwaai ik samen met de andere vrijwilligers de ouderen uit. Na enige verwarring zitten alle zestig ouderen uiteindelijk weer in de goede bus. Waar hun gezichten bij binnenkomst nog slaperig of treurig stonden, zie ik nu overal glimlachende en zwaaiende mensen. Elke oudere heeft me minimaal een, maar vaak ook twee of drie keer, bedankt voor de geweldige dag. Ik schud handen, krijg kusjes toegewuifd en een dikke knuffel van de vrouw waar ik mee gedanst heb tijdens de lunch. De liefde en aandacht die ik verspreid over de hele dag gegeven heb aan deze mensen, krijg ik onverwachts in één keer terug.
Helpen en laten helpen
Andere mensen helpen voelt goed, zeker als we er niet direct iets voor terug krijgen. Maar als iemand me zijn hulp aanbiedt, sla ik dit aanbod meestal af. Daarmee ontzeg ik een ander de kans om me te helpen. Hoewel ik prima zelf eten kan koken voor mijn vrienden, is het eigenlijk veel gezelliger om dit met hen samen te doen.
Toen mijn eigenwijze schoonvader een nieuw schuurdak wilde, gaf hij na enig gemor toe dat hij wel wat hulp kon gebruiken vanwege zijn kapotte schouders en versleten rug. Mijn vriend en ik vonden het geweldig om het oude dak eraf te slopen en een nieuw dak erop te timmeren. Zo werd een vervelend klusje voor mijn schoonvader een gezellig familieproject.
Wat zijn nou die twee belangrijke lessen?
Aan het begin van dit blog schreef ik dat ik kortgeleden twee belangrijke lessen heb geleerd. Als je die nu nog niet hebt ontdekt, moet je dit blog maar eens doorsturen naar een vriend. Zo geef je diegene gelijk een kans om je te helpen.
Reactie plaatsen
Reacties