Als fysiotherapeut krijg ik regelmatig mensen onder behandeling die geen zin hebben in de therapie. Dan bellen ze een kwartier van tevoren de afspraak af. Mijn lieve afbellers verzinnen daar allerlei afgezaagde excuses voor.
'Het regent buiten (dus kan ik niet met mijn rollator naar je toe komen).'
'Het loopt uit op mijn werk.'
'Ik ben ziek (en ben daar pas een kwartier geleden achter gekomen).'
Sommige mensen hebben zelfs het lef om me gewoon te laten zitten. Als ik dan een minuut of tien later bel, krijg ik de standaard smoes.
'Oh, sorry, ik ben het helemaal vergeten.'
Dat kan natuurlijk gebeuren, maar drie weken achter elkaar je afspraak 'vergeten' is wel heel toevallig.
Zo'n vergeten afspraak is altijd verloren tijd. Het is een half uur dat ik niet kan declareren (en dus niet betaald krijg), maar ook een half uur waarin ik iemand anders had kunnen helpen. Iemand die mijn hulp misschien wel heel hard nodig heeft.
De weg kwijt
Al die afzeggingen zijn natuurlijk heel vervelend, maar vandaag had ik een meneer die me wel op hele originele manier liet weten dat hij de therapie niet meer zag zitten.
Elke week ga ik met meneer P. een stukje wandelen. Hij ligt elke week wel een keertje ergens op de grond. Soms thuis, soms ook buiten. Meneer P. is nogal eigenwijs. Van mij moet hij met rollator lopen, maar dat ziet hij niet zo zitten. Omdat meneer P. een beginnende vorm van dementie heeft, kunnen zijn vrouw en ik hem hier ook niet van overtuigen. Hij gaat zelden zelf de deur uit, omdat het lopen zo moeilijk gaat. We komen meestal niet verder dan het einde van de straat.
Vandaag verscheen ik dus volgens afspraak bij meneer P. Zijn vrouw deed, zoals altijd, de deur open. Maar meneer was niet thuis. Hij was een stukje gaan lopen, natuurlijk zonder rollator.
'Ik heb nog tegen hem gezegd dat hij in de buurt moest blijven', zei mevrouw P. verontrust. 'Maar hij is vandaag ook zo eigenwijs.'
Therapie verricht wonderen
'Ik ga wel een even in de buurt kijken', stelde ik mevrouw P. gerust. 'Hij kan nooit ver weg zijn.'
Ik keek naar links in de straat, ik keek naar rechts in de straat, maar daar was meneer P. natuurlijk niet. Ook niet in de straat daarachter. Zelfs niet in de straat die daar weer achter lag. Dus draaide ik me om en liep de andere kant uit. Maar ook daar was meneer P. niet te vinden.
Het leek wel alsof hij van de aardbodem was verdwenen.
Waar mevrouw P. natuurlijk niet zo blij mee was. Dus besloot ze om me te helpen zoeken. Ik stapte op de fiets en fietste terug naar de praktijk. Misschien was hij daar wel heen gelopen. Maar nee, ook daar geen meneer P.
Na twintig minuten zoeken stuurde mevrouw P. me terug naar de praktijk. Ze zou haar zoon wel bellen, die zou haar wel helpen met zoeken. En verdraaid, een half uur later gaat de telefoon. Haar zoon heeft zijn vader gevonden, bijna een kilometer bij zijn huis vandaan. Terwijl hij normaliter niet verder loopt dan tweehonderd meter.
Therapie verricht wonderen. Vooral als de persoon in kwestie geen zin heeft in therapie!